A Dreamy Journey Through Life

There is a place she wants to go to. A hill station smothered with fog. She wants to go there all alone. She doesn't know that her ways are going to be new and unknown---roads that turn and twist like pythons through the vast green tea estates. Far beyond these estates, there is a forest extending towards eternity. She knows it, and those dark woods definitely make her bewildered. But she is all the more excited by the thought of reaching her destination. She is not aware of the point of time she will meet her target; she also doesn't know whether she would ever reach there or not. All she knows is that among the woods there is a small hut, and all the flora and fauna of the forest take care of it like its guardian angel. It's a hut with a hay thatched roof stooping over all the sides as if to kiss the moist earth. Creepers around have overpowered the time and have ornamented the hut painlessly with their blue gigantic flowers. She has notions of the place she is desti...

മണങ്ങൾക്ക് മണം മാത്രമല്ല ഓർമ്മകളും ഉണ്ട്. സ്വപ്നങ്ങളും ഉണ്ട്. കാഴ്ച്ചകളും ഉണ്ട്. എന്തിന്, വിശപ്പ് വരെയുണ്ട്. എന്നാൽ ഉണരാത്ത മണങ്ങളുണ്ട്. അവ എല്ലാം ഒളിപ്പിക്കുന്നു. മനസ്സിനുപോലും അറിയാത്ത തട്ടുകളിൽ ഒളിപ്പിക്കുന്നു, വെള്ളിമീനുകൾ ഓടാത്ത പഴയ താളുകൾക്കിടയിൽ. മയിൽപ്പീലികൾ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ഇടങ്ങളിൽ. ചെമ്പകപ്പൂക്കളോ പാറ്റഗുളികളോ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ഇടങ്ങളിൽ. പ്രകാശകണികകളുടെ ഒരു നൂലിഴപ്പോലും കയറാനിടമില്ലാത്ത ഇടങ്ങളിൽ. ഇരുട്ടിനേക്കാൾ ഇരുണ്ട ഇടങ്ങളിൽ. അവ ഉണരുമ്പോൾ പക്ഷേ ഇരച്ചുപൊന്തും. പാൽ തളച്ചുതൂവുന്നതുപോലെ, അണക്കെട്ടുകളെ തകർക്കുന്ന കുത്തൊലിപ്പ് പോലെ, വായു നിറഞ്ഞു പൊട്ടുന്ന ബലൂണുകൾ പോലെ, വർഷങ്ങൾക്കൊടുവിൽ ഒരിക്കൽ മാത്രം പൊഴിയുന്ന കണ്ണീർപോലെ. തടുക്കാനാകാത്ത വിധം ആ മണങ്ങൾ ഉണർന്നു വരും. ചിലപ്പോൾ മനസ്സു തുടിപ്പിക്കുന്ന മറഞ്ഞ പുഞ്ചിരികൾ കൊണ്ടു വരും. എന്നാൽ മറ്റു ചിലപ്പോൾ ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്ന, കണ്ണുനീരിന് വരാൻ അനുവാദമില്ലാത്ത വിഷാദവും. എന്തുകൊണ്ടുവന്നാലും മണങ്ങൾ ഉണരുന്നതു തന്നെ അഭികാമ്യം. പക്ഷേ, അവ അധികമൊന്നും ഉണരാത്ത മണങ്ങളാണല്ലോ.