A Dreamy Journey Through Life

പുറത്ത് നേര്‍ത്ത മഴ... ഞാന്‍ ആഗ്രഹിച്ച പലതും നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയതിന്റെ വേദന... നിശബ്ദം വീശുന്ന കാറ്റിന്റെ അടങ്ങാത്ത തണുപ്പ്... എന്റെ മനസ്സിന്റെ അടങ്ങാത്ത നൊമ്പരങ്ങള്‍... പ്രണയത്തിന്റെ നീരുറവ വറ്റിപ്പോയ ഒരു ചെറു ഹൃദയം... ഇനിയും സ്നേഹത്തിനായി ദാഹിക്കുന്ന മനസ്സ്... അങ്ങനെ ചിലതെല്ലാം ഇന്നെനിക്ക് സ്വന്തമായുണ്ട്. എന്നാല്‍ അവയ്ക്ക് കലയോടു കാണിക്കാവുന്ന ബഹുമാനം- ഒരു കലാസൃഷ്ടി- അതെന്നില്‍ നിന്നും പിറക്കാതെ പോകുന്നതെന്തേ? ഞാന്‍ അത്രയും ബലഹീനയാണ്. എന്റെ തൂലികത്തുമ്പില്‍ നിന്നും അക്ഷരങ്ങള്‍ ഒഴുകുന്നില്ല; വാക്കുകള്‍ രൂപം കൊള്ളുന്നില്ല... എല്ലാം കൂടി ഒരു നിര്‍ജ്ജീവത... ഒരു നിസ്സംഗത മാത്രം ബാക്കി... എന്തുകൊണ്ട് എന്റെ മനസ്സിന്റെ ചിന്തകളെ എനിക്ക് ക്രോഡീകരിക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല? ഞാന്‍ ഇനിയും ഒത്തിരി ഒത്തിരി വളരേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഇനിയുമൊത്തിരി ജീവിതാനുഭവങ്ങള്‍ എനിക്കുണ്ടാകേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അങ്ങനെ ചിന്തിക്കുമ്പോള്‍ പേടി തോന്നുന്നു. ഇനിയും എന്റെ മുമ്പില്‍ നീണ്ടുകിടക്കുന്ന ജീവിതം... ഇനിയും എത്ര കാലം... ഞാന്‍ ഭയക്കുന്നു. എനിക്കു ഭയമില്ല ഒന്നിനേയും എന്നു വിചാരിച്ചു നടന്നിരുന്ന ഒരു കാലം ഉണ്ടായിരുന്നു... എന്നാല്‍ ...

ഇന്ന് നൃത്തത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കാം എന്ന് തോന്നുന്നു. യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ അതിനെക്കുറിച്ച് ഞാന്‍ മുമ്പേ തന്നെ സംസാരിക്കേണ്ടതായിരുന്നു. എന്നാല്‍ എന്തോ ഇന്നാണ് ഒരു മൂഡ് തോന്നിയത്. ഞാന്‍ നൃത്തത്തെ ഒരുപാട് സ്നേഹിക്കുന്നു. നൃത്തം ചെയ്യാന്‍ ഒരുപാട് ആഗ്രഹിക്കുകയും ഇഷ്ടപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. ഞാന്‍ എന്റെ ജീവിതത്തില്‍ ഏറ്റവും ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ ചെയ്യുന്ന ഒരേ ഒരു കാര്യമാണ് നൃത്തം. വലിയ നര്‍ത്തകിയാണെന്നൊന്നും അവകാശപ്പെടാന്‍ ഞാന്‍ ആളല്ല. പക്ഷെ എന്റെ നൃത്തം യഥാര്‍ത്ഥ ആസ്വാദകരില്‍ കുറച്ചെങ്കിലും ആനന്ദം ജനിപ്പിക്കാനുതകും എന്ന എളിയ വിശ്വാസം എനിക്കുണ്ട്. ചെറുപ്പത്തിലേ നൃത്തം എനിക്ക് പ്രിയപ്പെട്ടതായിരുന്നു. പണ്ട് പള്ളിയിലെ ഞങ്ങളുടെ വാര്‍ഡ് വാര്‍ഷികത്തിന് എന്റെ ചേച്ചിമാര്‍ ഡാന്‍സ് ചെയ്യുന്നത് കണ്ട് എനിക്കും കയറണം സ്റേജില്‍ എന്ന് വാശിപ്പിടിച്ച് കരഞ്ഞിട്ടുണ്ടത്രേ ഞാന്‍. അമ്മ ആ സംഭവം ആരോടെങ്കിലും വര്‍ണ്ണിക്കുമ്പോള്‍ ഞാന്‍ ലേശം അഹങ്കരിക്കാറുണ്ട് എന്നത് വാസ്തവമാണ്. എന്തുതന്നെയായാലും നൃത്തത്തിന് ഒരു മാന്ത്രിക ശക്തിയുണ്ട്. എന്റെ കാര്യത്തിലാണെങ്കില്‍ ഞാന്‍ ഇടക്കിടയ്ക്ക് മൂഡ് ഔട്ട് ആകുന്ന കൂട്ടത്തിലാണ്. പക്ഷെ എന...