A Dreamy Journey Through Life

I usually dance for joy. It is said that if you are not happy with your life, you won’t be able to make others around you happy (Aside: "It is not at all necessary to keep your fellow beings happy all the time! How much you try to do this, there are chances that others are not happy with you at any cost. I have personal experience with this as I am very tough to be made happy by others, so I cannot expect them to be happy with my deeds!"). Now, for making myself happy, first of all, I had to find out what makes me happy and what brings me joy. When I asked myself, I got so many answers, and dancing was one of those things that I found can make my mind free and fill it with butterflies. That was the first step I made to start this journey to make myself satisfied with my life so that I can make my fellow beings happy. That was the first step I made to start this journey to make myself satisfied with my life so that I can make my fellow beings happy. Next, my endeavor was to fi...

It remains unrevealed to me how seamlessly love and dance can co-exist with each other. I have seen many dancers living emotions on stage, be it devotion, compassion, fear, agony, or love. How flawless they express themselves! Their eyes, lips, forehead, even cheeks do wonders, along with the tiny movements of their body! Although rigorous and prolonged training helps them, it is all the talent that plays a key role. However, when it comes to expressing love, I have this question in my mind: Since there are so many dimensions to this emotion, or rasa to be precise, how is it possible to depict each in its uniqueness without making the spectators doubtful? How is it possible to depict each rasa in its uniqueness without making the spectators doubtful? For a veteran performer, this question might be annoying as he/she can very well do it, but budding dancers would definitely find it a challenge. I am one among the latter group, and I find myself struggling at junctures where I can no lo...

  എപ്പോഴോ എഴുതി തീർന്ന വഴികളിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുന്നത് ഒരാനന്ദമാണ് വിളഞ്ഞ നെൽപ്പാടത്തിന്റെ ഗന്ധമുണ്ടവിടെ നനഞ്ഞ കണ്ണീർത്തടങ്ങളുണ്ടവിടെ കൂട്ടമായി പറന്നകലുന്ന സ്വപ്നങ്ങളുടെ ദേശാടനക്കിളികൾ ഉണ്ടവിടെ അമ്മയുടെ നെടുവീർപ്പിന്റെ പടിഞ്ഞാറൻ കാറ്റും പക്ഷെ, ചിലപ്പോഴൊക്കെ അത് തിരയെണ്ണുന്നതു പോലെയാണ് സാർത്ഥകമാകാത്ത ഒരു പടുയജ്‌ഞം മഷി തീർന്ന പേനയെ കുടഞ്ഞു കുടഞ്ഞു അവസാനത്തുള്ളി രക്തം കൊണ്ടും എഴുതാൻ ശ്രമിച്ചു തളരുമ്പോൾ ഉറക്കം മതിയാകാത്ത കണ്ണുകളിൽ ഇരുട്ട് നിറയുമ്പോൾ തലയിലെ ഞരമ്പുകൾ പിടക്കുമ്പോൾ ഒടുക്കം എപ്പോഴോ വെളുത്ത താളിൽ നീലയോ കറുപ്പോ മലരുകൾ അബാക്കസ് കമ്പിയിലെ മുത്തുകൾ പോലെ ഒതുക്കത്തോടെ നിരന്നു കഴിയും ജീവനില്ലാത്ത ജീവികൾ കുനുപ്പും കലയും ദീർഘവും എല്ലാമുള്ള ജീവനില്ലാത്ത ജീവികൾ ഭാഗ്യമില്ലാതെ ഒരമ്മ ചാപ്പിള്ളകളെ പ്രസവിച്ചു കൂട്ടുന്നത് പോലെ കുഴിച്ചുമൂടാനാകാതെ എന്നാൽ മാറോടണക്കാനാകാത്ത വെറുതെ കുറെ ഉണക്കിലകൾ വെറുതെയല്ല  അമ്മ ആഴ്ച്ചക്കാഴ്ച്ചയ്ക്ക് മുറ്റത്തെ ചപ്പുകൂട്ടി തീവെയ്ക്കുന്നതു

Sleeping sleepless nights, Waking up fearful mornings, And living tiresome days All days before yesterday, Yesterday, today, tomorrow, And all the days after tomorrow, I am still waiting For that white chariot Tethered with two winged horses. And, for your information, I can stop for you, my love. I have plenty of time for waiting. Kindly find time, And stop for me this time.

There is a place she wants to go to. A hill station smothered with fog. She wants to go there all alone. She doesn't know that her ways are going to be new and unknown---roads that turn and twist like pythons through the vast green tea estates. Far beyond these estates, there is a forest extending towards eternity. She knows it, and those dark woods definitely make her bewildered. But she is all the more excited by the thought of reaching her destination. She is not aware of the point of time she will meet her target; she also doesn't know whether she would ever reach there or not. All she knows is that among the woods there is a small hut, and all the flora and fauna of the forest take care of it like its guardian angel. It's a hut with a hay thatched roof stooping over all the sides as if to kiss the moist earth. Creepers around have overpowered the time and have ornamented the hut painlessly with their blue gigantic flowers. She has notions of the place she is desti...

മണങ്ങൾക്ക് മണം മാത്രമല്ല ഓർമ്മകളും ഉണ്ട്. സ്വപ്നങ്ങളും ഉണ്ട്. കാഴ്ച്ചകളും ഉണ്ട്. എന്തിന്, വിശപ്പ് വരെയുണ്ട്. എന്നാൽ ഉണരാത്ത മണങ്ങളുണ്ട്. അവ എല്ലാം ഒളിപ്പിക്കുന്നു. മനസ്സിനുപോലും അറിയാത്ത തട്ടുകളിൽ ഒളിപ്പിക്കുന്നു, വെള്ളിമീനുകൾ ഓടാത്ത പഴയ താളുകൾക്കിടയിൽ. മയിൽപ്പീലികൾ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ഇടങ്ങളിൽ. ചെമ്പകപ്പൂക്കളോ പാറ്റഗുളികളോ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത ഇടങ്ങളിൽ. പ്രകാശകണികകളുടെ ഒരു നൂലിഴപ്പോലും കയറാനിടമില്ലാത്ത ഇടങ്ങളിൽ. ഇരുട്ടിനേക്കാൾ ഇരുണ്ട ഇടങ്ങളിൽ. അവ ഉണരുമ്പോൾ പക്ഷേ ഇരച്ചുപൊന്തും. പാൽ തളച്ചുതൂവുന്നതുപോലെ, അണക്കെട്ടുകളെ തകർക്കുന്ന കുത്തൊലിപ്പ് പോലെ, വായു നിറഞ്ഞു പൊട്ടുന്ന ബലൂണുകൾ പോലെ, വർഷങ്ങൾക്കൊടുവിൽ ഒരിക്കൽ മാത്രം പൊഴിയുന്ന കണ്ണീർപോലെ. തടുക്കാനാകാത്ത വിധം ആ മണങ്ങൾ ഉണർന്നു വരും. ചിലപ്പോൾ മനസ്സു തുടിപ്പിക്കുന്ന മറഞ്ഞ പുഞ്ചിരികൾ കൊണ്ടു വരും. എന്നാൽ മറ്റു ചിലപ്പോൾ ശ്വാസം മുട്ടിക്കുന്ന, കണ്ണുനീരിന് വരാൻ അനുവാദമില്ലാത്ത വിഷാദവും. എന്തുകൊണ്ടുവന്നാലും മണങ്ങൾ ഉണരുന്നതു തന്നെ അഭികാമ്യം. പക്ഷേ, അവ അധികമൊന്നും ഉണരാത്ത മണങ്ങളാണല്ലോ.