ഒരൊഴിവു ദിവസം...

പുറത്ത് നേര്‍ത്ത മഴ... ഞാന്‍ ആഗ്രഹിച്ച പലതും നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയതിന്റെ വേദന... നിശബ്ദം വീശുന്ന കാറ്റിന്റെ അടങ്ങാത്ത തണുപ്പ്... എന്റെ മനസ്സിന്റെ അടങ്ങാത്ത നൊമ്പരങ്ങള്‍... പ്രണയത്തിന്റെ നീരുറവ വറ്റിപ്പോയ ഒരു ചെറു ഹൃദയം... ഇനിയും സ്നേഹത്തിനായി ദാഹിക്കുന്ന മനസ്സ്... അങ്ങനെ ചിലതെല്ലാം ഇന്നെനിക്ക് സ്വന്തമായുണ്ട്. എന്നാല്‍ അവയ്ക്ക് കലയോടു കാണിക്കാവുന്ന ബഹുമാനം- ഒരു കലാസൃഷ്ടി- അതെന്നില്‍ നിന്നും പിറക്കാതെ പോകുന്നതെന്തേ? ഞാന്‍ അത്രയും ബലഹീനയാണ്.

എന്റെ തൂലികത്തുമ്പില്‍ നിന്നും അക്ഷരങ്ങള്‍ ഒഴുകുന്നില്ല; വാക്കുകള്‍ രൂപം കൊള്ളുന്നില്ല... എല്ലാം കൂടി ഒരു നിര്‍ജ്ജീവത... ഒരു നിസ്സംഗത മാത്രം ബാക്കി... എന്തുകൊണ്ട് എന്റെ മനസ്സിന്റെ ചിന്തകളെ എനിക്ക് ക്രോഡീകരിക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല? ഞാന്‍ ഇനിയും ഒത്തിരി ഒത്തിരി വളരേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഇനിയുമൊത്തിരി ജീവിതാനുഭവങ്ങള്‍ എനിക്കുണ്ടാകേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. അങ്ങനെ ചിന്തിക്കുമ്പോള്‍ പേടി തോന്നുന്നു. ഇനിയും എന്റെ മുമ്പില്‍ നീണ്ടുകിടക്കുന്ന ജീവിതം... ഇനിയും എത്ര കാലം... ഞാന്‍ ഭയക്കുന്നു. എനിക്കു ഭയമില്ല ഒന്നിനേയും എന്നു വിചാരിച്ചു നടന്നിരുന്ന ഒരു കാലം ഉണ്ടായിരുന്നു... എന്നാല്‍ ഇന്ന് ഞാന്‍ ഭയക്കുന്നു... എന്റെ നീണ്ട് കിടക്കുന്ന ജീവിതത്തെ.... എന്റെ തന്നെ സ്വത്വത്തെ... ഞാനാകുന്ന ജീവിയെ...

ഇന്നൊരല്പം ഒഴിവുകിട്ടിയതിനെ ഉപയോഗപ്പെടുത്തുകയാണ് ഞാന്‍. ഇതിനെ ഉപയോഗപ്പെടുത്തല്‍ എന്ന് വിശേഷിക്കാനാകുമോ എന്ന് സംശയമുണ്ട്. എങ്കിലും എന്നെ സംബന്ധിച്ചെടുത്തോളം അത് ഉപയോഗം തന്നെയാണ്. ഞാന്‍ അറിവിനെ കുറിച്ച് അതിശയിക്കുന്നു. എങ്ങനെയാണ് അറിവിനെ കീഴടക്കുന്നത്? പുസ്തകങ്ങളിലൂടെ പത്രങ്ങളിലൂടെ മറ്റു മാധ്യമങ്ങളിലൂടെ... അങ്ങനെ പല മാര്‍ഗ്ഗങ്ങളുണ്ട്. പക്ഷെ ജീവിതത്തിലൂടെ നേടിയെടുക്കാന്‍ സാധിക്കുന്ന അറിവുകള്‍ അത് മറ്ററിവുകള്‍ പോലെയല്ല. എല്ലാവര്‍ക്കും ഒരുപോലെ ലഭ്യമാകുന്ന ഒന്നല്ല അത്. അത് ഓരോരുത്തരുടെ ഭാഗ്യമാണ്. എനിക്കെന്തോ ആ ഭാഗ്യമില്ലാതെ പോയി. അതില്‍ ഞാന്‍ ദുഃഖിക്കുന്നു. തുടര്‍ന്നുള്ള എന്റെ ജീവിതം അതിനു വഴിയൊരുക്കുമെന്ന് ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു. അതിലൂടെ എന്റെ തൂലികയ്ക്ക് ശക്തി ലഭിക്കുമായിരിക്കും. പക്ഷെ തുടര്‍ന്ന് ജീവിക്കാനും എനിക്ക് ഭയമാണല്ലോ. അപ്പോള്‍ എന്നെപ്പോലെയുള്ളവരെ എന്തുചെയ്യണം? അവര്‍ എങ്ങനെ ജീവിക്കും?